Blog. Jonge Weduwen Wandelen

Een vriendin opperde een paar maanden geleden dat ik misschien weer eens iets zou kunnen organiseren. ‘Nu je nog niet werkt’, zei ze, ‘is het misschien goed om iets te doen waar je goed in bent, waar je weer energie van krijgt. Iets met communicatie, organiseren, nieuwe mensen. Om even niet met rouw bezig te zijn’.
 

Goed idee. Ik bedacht hoe fijn ik het zou vinden om wandelingen voor jonge weduwen te organiseren. Al was dat denk ik niet wat ze bedoelde met ‘even niet met rouw bezig te zijn…'
 

De afgelopen maand ben ik enthousiast bezig geweest met een poster, een kleine website en het promoten van de wandelingen onder jonge weduwen. ‘Jonge Weduwen Wandelen’ gaat van start met elke eerste zondag van de maand een wandeling op de Utrechtse Heuvelrug.
 

Vandaag is de eerste keer. Een man loopt langs en ziet ons aan de picknicktafel zitten in het bos, zes mooie jonge vrouwen kletsend met elkaar. ‘Gezellig dames?’, roept hij.
 

Ongeluk. Hersentumor. Laatste uren. Ziekenhuisgangen. Kinderen. Sterfdatum. December. Juni. Plotsklaps. Begrafenis. Afscheidswoorden. Frustraties. Trouwdag. Feestdagen. Pech. Lot. Acceptatie. Niet loslaten. Niet verder. Niet werken. Overspannen. Slecht slapen. Laatste uren. Laatste woorden. Geen afscheid genomen. Chemokuren. Liefde. Morfine. Autopsie. Trouwring. Zijn vrienden. Schoonouders. Erfenis. De pijn van stelletjes zien wandelen op een zondagmiddag. Radioliedjes horen en huilen. Afgevallen. Shock. Vakanties. Tumor. Chagrijnig. Moe. Onredelijk. Egocentrisch. Arbo-arts. Collega's. Hectiek. Stem. Blik in zijn ogen. Grenzen. Uitleggen. Alleen. Huilen. Moe. Lieve mensen. Hulp. Kinderen gewild. Eerstehulpafdeling. Willen trouwen. Opbaren. Niet ik. Dromen. Grafsteen. Slaapmiddelen. Hoop. Zwarte humor. Uitzichtloos. Kerst. Advocaat. Waarom. Familie. Frustratie. Boosheid. Dokter. Misselijk. Geen honger. Zorgzaamheid. Alleen thuiskomen. Zijn spullen. Paniek.
 

Intense gesprekken en na afloop heb ik de flarden in mijn hoofd van alle hartverscheurende verhalen. Maar groter is het opluchtende gevoel van herkenning. Ze weten écht hoe het voelt. Het is zo speciaal om met onbekende vrouwen een hele middag over de dood en rouw te praten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat een verademing.
 
Buitenlucht. Grond onder onze voeten. Wandelen in de bossen. Ervaringen delen. Niets hoeven uit te leggen. Weer en wind. Herkenning vinden. Over gemis. Over dat de weg zo vaak alleen is. De ander horen lachen om een herinnering. Elkaar grijnzend aankijken om die o zo goed bedoelde opmerking van de buurvrouw.

Praten over de glans die verloren is. Hoe wij haar weer gaan vinden.